Հա, Ադրբեջանը հասավ Վատիկան։ Միջազգային գիտաժողով է անում՝ տասնյակ երկրների ներկայացուցիչներով։ Անտեր մնացած մշակութային հազարամյա ժառանգությանը տիրություն է անում։ Եվ տիրություն է անում եվրոպական հանդերձով, հագուկապով։

«Եվ Մարիամն ասաց. «...այսուհետեւ բոլոր սերունդները ինձ երանի կտան...» (Ղուկաս, 1:46-4): Եվ եթե ոմանք սուտ հոգուց դրդված Մարիամին չեն օրհնում, ինչպես Եղիսաբեթը, ինչպես մենք՝ առաքելականներս, եւ երանի չեն տալիս, ինչպես բոլոր սերունդները, ինչպես մենք՝ առաքելականներս, ապա, երիցս անկարելի է, որ այդ վարմունքը լինի Սուրբ Հոգու առաջնորդությունից, քանի որ գրված է. «Սուրբ Հոգին Ինքն Իրեն երբեւէ հակառակ չի՛ լինում, Ինքն Իրեն հակառակ չի՛ վկայում»: Մինչդեռ Սուրբ Հոգին Եղիսաբեթի միջոցով Մարիամ Կույսի համար աղաղակեց. «Օրհնյա՜լ ես դու կանանց մեջ եւ օրհնյա՜լ է քո որովայնի պտուղը»:

Որ փոքր էի, մայրս ասում էր. «Տղա ջան, քուչեն չլիկ-դաստա խաղալու տեղը դաս սովորի, մի գիրք կամ մի էջ դասից ավելին կարդա, որ վաղը-մյուս օրը մարդ դառնաս»: Մի քիչ որ մեծացա. հայրս ասում էր. «Տղա ջան, մի արհեստ սովորի, որ վաղը քո տան շտեպցելը փոխելուն փող չտաս»...

Քանի որ ինֆորմացիոն հասարակությունը հիմա մեծ ծավալով քննարկման առարկա է դարձնելու այն հանգամանքը, որ Փաշինյանը ընդունեց, որ տգետ է, շտապեմ մեկ հանգամանք պարզաբանել...

Գիտե՞ք՝ ով է այս մարդը․․․ Միգուցե շատերդ չճանաչեք, քանի որ զբաղված եք քաղաքականությամբ՝ Դոգին եք լսում կամ լոք-դաուն եք եղել՝ ջոնի-բռջոնի եք լսում․․․...

Ես չեմ անցել Հակարիի կամրջով։ Իմ մանկությունը, պատանեկությունը, իմ ամբողջ կյանքը չի մնացել կամրջի այն կողմում։ Ես չեմ փորել-հանել թանկ մարմինները քաղաքի կամ գյուղի գերեզմանոցից, որպեսզի հետո գոնե Հայաստանում կարողանամ այցելել նրանց։ Իմ տղան, իմ եղբայրը, իմ հայրը, իմ սիրելին ամբողջ կյանքում դիրքապահ չեն եղել` պաշտպանելով իմ գյուղի ու քաղաքի բարձունքը, ու չեն զոհվել այնտեղ ո'չ 2020-ի սեպտեմբերին, ո'չ էլ 2023-ի սեպտեմբերի երկօրյա կռվի ընթացքում։

Թեև վերջին շրջանում անհեռանկար եմ համարել այս իշխանության որևէ ներկայացուցչի հետ որևէ հարցի բովանդակային քննարկումը, այսօր, սակայն, ուզում եմ դիմել ուժային կառույցների կին ղեկավարներին՝ ՆԳՆ, Արդարադատության նախարարության և դատախազության։ Ձեր աչքի առաջ տեղի է ունենում անթույլատրելի, այլանդակ պրոցես, որին դուք պարզապես չեք կարող անտարբեր լինել։ Խոսքը Արցախի մեր հայրենակիցների հանդեպ կոկրետ տեղերից, կոնկրետ անձանց կողմից գեներացվող ատելության մասին է։ Սովորական ուղղորդված ֆաշիզմ։ Չի կարելի լռել, անտարբեր լինել, որովհետև դա կարող է բերել անկանխատեսելի հետևանքների։

Թիֆլիսը հնում շուրջն ուներ մի քանի գյուղ, որոնք այսօր քաղաքի մաս են կազմում։ Դրանցից մեկը Խարբուխն էր՝ ներկայիս Խարպուխին։ Այն գտնվում էր քարափի լանջին, զառիվայր էր, դարիվեր, քարքարոտ էր և ավազոտ։ Հետաքրքիր է բառի ստուգաբանությունը։ Ըստ ավանդության, երբ մեկը հարբուխով էր հիվանդանում, հետը վերցնում էր կավե նոր փարչ, երկու սպիտակ մոմ, բլիթներ և ձեռագործ տղայի կամ աղջկա տիկնիկ, որ թիֆլիսահայոց բարբառով կոչվում էր տիկին․․․ Այդ ամենը տանում էր քարափի գլուխը, մոմերը վառում ու թողնում-հեռանում։ Բայց մինչ քարափի գլուխ հասնելը, մարդը քրտնում էր և հազն ու հարբուխն անցնում։

Դժվար է ջարդել հաստ ցախավելը, երբ միասին են բոլոր ճյուղերը, եթե մասնատե՛ս, հանգի՜ստ կջարդես: Թուրքերը դա շատ լավ գիտեն ու բազմիցս հաջողությամբ կիրառելու պատմական մեծ փորձ ունեն: Հատիկ առ հատիկ առանձնացրու, մասնատի՛ր, կռվացրու և ջարդի՛ր: Բաժանիր, որ տիրես սկզբունքով:

Երևանում տասնյակ հեռուստաալիքներ են, փոխում ես ալիքները, գրեթե ամենուր մշակութային աղբ է։ Դա այն դեպքն է, երբ քանակը որակ չի տալիս։ Դրանք փուչ, անիմաստ հեռուստասերիալներ, գռեհիկ հումոր, տափակ հեռուստազրույցներ և եթերում ճաշ եփել են ցուցադրում։